مرا با خود ببرید ای کبوتران مسافر

  مرا با خود ببرید ای کبوتران مسافر    مرا که هرگز بر بامی بلند ننشسته ام

و ستاره ای از آسمان نچیده ام        مرا که به هر نقطه ی خاکی پا نهادم

            باید از دلبستگی ها دل میبریدم      مرا با خود ببرید که اینجا دیگر جای من نیست

و این قلبی که در سینه میتپد         دیگر قلب من نیست

قلب مرا در شبی تاریک دزدیدند       و رگهای رابطه را بریدند

به من نگویید آنکه رفته باز میگردد    نه به من نگویید که رفتگان دیگر باز نمیگردند

آنچه بر جای میماند خاکستریست از خاطره ای غبار آلود و شبی از یادی که دیگر نه مهربان است و نه خوب